Skerlić, Jovan - ISTORIJA NOVE SRPSKE KNJIŽEVNOSTI
Njegova poezija sa čisto umetničkog gledišta nema vrednosti. Vezilić nema pesničkog nadahnuća, versifikacija mu je slaba i nerazvijena, jezik težak, nečist, često nesiguran.
Njegova slaba versifikacija ipak je obilnija i raznovrsnija no kod njegovih prethodnika, i on je jedan on onih koji su položili osnove umetničkoj
je na ceni, i u srpsku književnost, naročito oko 1840, počinje ulaziti nemačka sentimentalnost, u poeziju nemačka versifikacija. Nastaje ono što je Turgenjev nazvao »gnjuranje u nemačko more«.
« Od Horacija uzima svečan, hvalben ton, retoričarsku pompu, ali bez njegovog epikurejstva. Njegova versifikacija je sasvim horacijevska, i on sam veli kako najradije peva po »Flakovoj liri«.
Nemačka orijentalistička poezija uspešno se presađuje u srpsku književnost. Nemačka versifikacija zavlađuje u srpskoj poeziji. Književni romantizam kod Srba uglavnom je nemačkog porekla.
Tek tada srpska književnost dolazi do prave, subjektivne, čiste lirike, stvara se definitivno srpska versifikacija, stiče se jedan poetski jezik. Najveća tekovina srpskoga romantizma bila je na polju lirske poezije.
Vrlo često političar, polemičar, i novinar potiskuje umetnika. Versifikacija mu je često zanemarena, i kod toga pesnika koji je znao pisati i koji je u dobrim trenucima davao vrlo glatke i lepe
se dramski talenat i pozorišna umetnost, ali u njima ima poetske visine, prekrasnih opisa i vanredno lepih stihova. VERSIFIKACIJA.
Ona je razumnija, diskretnija, otmenija, naročito književnija. Pesnički jezik i versifikacija su na visini na kojoj nikada nisu bili u srpskoj književnosti.