Afrika
Zovem ih da im dam poklone i one prilaze stidljive, tihe, spuštenih trepavica, povijenih glavica, sa nakitom koje kao teško cveće pada iznad visokih zaobljenih čela.
Kapor, Momo - NAJBOLJE GODINE I DRUGE PRIČE
za oko, dobro je što sam tu, a ne negde gore u kopnu, gde je sada prašnjavo i znojavo, ulice puste, a svet kunja iza spuštenih roletni, dobro je, ipak je dobro što sam ovde!
Danojlić, Milovan - KAKO SPAVAJU TRAMVAJI I DRUGE PESME
A evo, sad se vuku pored samog pločnika Spuštenih lestvica: motor je spor i tih. Mile hodom bolnika i nevoljnika: I pešaci idu brže od njih!
Ćosić, Dobrica - KORENI
„Muški, muški“, zadavila se. Za njim kroz nezatvorena vrata ulete i vetar u kuću. Staje na korak od nje, spuštenih ruku, stisnutih pesnica.
okrenu i, prezrivo preletevši pogledom po Mijatovom mršavom vratu i opipanoj šubari, podiže glas: — Rekao sam: preži! Spuštenih očiju, a zrelo i, u isti mah, mlado se njišući u bedrima, Simka donese kavu, i tako, još brže, ali kao i prkosnije,
Velmar-Janković, Svetlana - DORĆOL
Višnjić, koji je obično pevao spuštenih kapaka, sa mrenom odsutnosti na licu, sad je, sav prisutan, gledao u Vuka spaljenim zenicama.
Vasić, Dragiša - SABRANE PRIPOVETKE
Polako spustio je pogled, i tako spuštenih očiju, savijene glave, kao pogrebnim korakom, ostavio strašilo. Onda naglo, kao da se davi, bacio se na krevet,
Desnica, Vladan - Proljeća Ivana Galeba
Ponekad mi se čini da u svijet gledam očima na čijim vjeđama tišti sanjivi umor čitavog jednog geološkog doba. Ležim spuštenih kapaka i jedva čujna bila u žilama zapešća, i čini mi se da to u njima otkucava bilo staroga svijeta.
Ipak, ne želim potpuno spokojstvo, potpuno mrtvilo. To ne! Volim da vrhom spuštenih trepavica osjećam vanjsko trajanje, protjecanje stvarnosti. Samo da ja ostanem izvan njega, da ne učestvujem u njemu.
Petrović, Rastko - AFRIKA
Zovem ih da im dam poklone i one prilaze stidljive, tihe, spuštenih trepavica, povijenih glavica, sa nakitom koje kao teško cveće pada iznad visokih zaobljenih čela.
Ćipiko, Ivo - Pauci
Seljacima tek sada srce zaigra i oči dođoše. življe: —Bože ko će odbaciti? Jedno čobanče dugih ruku, spuštenih benevreka, neiščešljane zagasite kose, jarkih očiju, priđe popu Vrani i, drhteći od uzbuđenja, veli mu: —I ja bi se,