Skerlić, Jovan - ISTORIJA NOVE SRPSKE KNJIŽEVNOSTI
kao kod Dositeja Obradovića, koji je u komediji tražio »u igri i šali prekrasne i previsoke nauke«, kao kod Joakima Vujića, za koga je pozorište bilo »osobito nužna škola«. Tako je i za Jovana St.
neozbiljnost sa kojom se u njoj radi, traži da književnost stane u službu opšteg narodnoga napretka, odriče Vidakovića i Joakima Vujića, preporučuje Valtera Skota, prevodi Lukijana Samosaćanina, Rabenera, Kocebua.
je 1649, Jurja Habdelića 1670, Ardelija dela Bele 1728, Belostenca 1740, Andrije Jambrešića 1742, Joze Voltidžija 1802, Joakima Stulija 1801—1810.
Ivić, Pavle (sa grupom autora) - Kratka istorija srpske književnosti
Slična orijentacija obeležava i delo Joakima Vujića (1772-1847), "oca srpskog teatra". On je stvarao pozorišne amaterske družine i za njihove potrebe "posrbljavao"