Desnica, Vladan - Proljeća Ivana Galeba
antinomična momenta, a oba podjednako osnovna za umjetnost: momenat spontanosti, izvornosti, naivnosti — dakle momenat liričnosti — i momenat umještine, nekog „činjenja”, „izvještačivanja”, ukratko, momenat artificijuma, koji je i etimološki u najužoj
, već nas dovoljno upućuje u bit pitanja. I eto, između ta dva pola, u rasponu tih dviju oprečnosti, liričnosti i artificijuma, umjetnosti svojstvene istine i laži, protječe čitav život umjetnosti i leži njen vječiti dijalektički
A teatar, posmatran sa stanovišta umjetnosti-liričnosti, prikazuje nam se kao njena čista negacija. Sve što je liričnost — ne liriziranje nego liričnost — tu se apsolutno gubi.
vrednota, ta ponovna, „umjetna” koloracija prethodno dekoloriranog lirskog glasa, ta falsifikacija autentične liričnosti, to se zove teatar, umjetnost teatra. I što je falsifikat uspjeliji to je umijeće teatra više i bolje.
Ne, riječ je o momentu fikcije umjetnosti, shvaćene kao autentične liričnosti. A pošto i ovdje, kao i posvuda inače, falsifikat ili kopija imaju tim veću vrijednost čim je manje vrijedan