Petković, Novica - SLOVENSKE PČELE U GRAČANICI
Poezija, i svekoliki književni semiotički sistem, dolazi nakon prirodnoga jezika i neposredno je s njim povezana: tu je mnogo šta jezičkom merom izmereno, a i sam se prirodni jezik donekle
U običnoj upotrebi prirodnoga jezika nužno se krećemo u okvirima njegovoga datog, manje ili više stabilizovanog razvojnog stadija, u granicama
Ono po čemu se na ovoj ravni poetska upotreba prirodnoga jezika razlikuje od bilo koje druge njegove upotrebe jeste dijapazon te unutarnje komunikacije: ona, u načelu, seže
osobenom poetskome kõdu, u sažimanju, svođenju oblika na njegovu unutarnju meru, nudi nam, katkad, ovakvu poetsku upotrebu prirodnoga jezika u gotovo čistom obliku. Time se nužno pojačavaju kodni momenti u pesmi.
je dosad rečeno čini se da je dovoljno jasno kako se ovde ima u vidu jedna osobena i srazmerno malo ispitivana strana prirodnoga jezika: njegova uloga primarnoga modelativnog sistema u ljudskoj kulturi, što mu omogućuje da kondenzuje i očuva neka
73 Naime, mnogo šta u današnjoj upotrebi prirodnoga jezika doživljavamo kao niz manjeviše (ne)razumljivih konvencija; jednostavno osećamo da je određena upotreba ili
Ovakva kršenja zabrane koju postavlja savremeno jezičko stanje najčešće se traže i nalaze upravo u poetskoj upotrebi prirodnoga jezika i tumače se kao vid čisto jezičkoga stvaralaštva u poeziji.
Kratko rečeno, ako se struktura prirodnoga jezika definiše kao skup svih matematički izračunljivih mogućnosti kombinovanja koje sistem sadrži, onda se realna
To bi bila ona ekspresivna strana prirodnoga jezika koja je po tradiciji dodeljivana stilistici kao njen pravi predmet. Znalo se, doduše, gotovo od samoga početka
Taj rascep prirodnoga jezika na njegovo neutralno, opšte komunikaciono, normativnostandardno i na kraju, dakako, racionalno jezgro i, s druge
U poeziji, odnosno u mišljenju o poeziji, ovaj se raskol prirodnoga jezika dovoljno dugo i dovoljno razgovetno oseća; pre svega u izdvajanju i naglašenoj pažnji prema onim momentima u
je da kod nekih modernih pesnika postoji prilično izražena težnja da se izađe iz područja stilske elastičnosti prirodnoga jezika, na primer iz oblasti stilski valentnoga izbora kad postoji neki vid sinonimije; ono se, naime, želi da napusti