Petković, Novica - SLOVENSKE PČELE U GRAČANICI
Praktično se nikada ne komunicira na nekome prirodnome jeziku uopšte, nego uvek na nekome njegovom obliku, na nekome jezičkome stilu, odnosno na potkodu u okviru opšteg
podvede pod nekoliko dominantnih momenata, da se dođe do simbolotvornog uopštavanja, da se odabrane pojedinosti u prirodnome pejsažu prevedu na izvesna duhovnoduševna znamenja.
Pesniku je oblikovna materija data, naravno, u prirodnome jeziku; u užem pak smislu glasovnoritmički i slikovni sastojci koje govorni niz sadrži predstavljaju one čulne elemente
Logičare, dakle, ne interesuju sami jezički pojmovi69, ono modelovanje i segmentovanje sveta koje čovek u prirodnome jeziku postiže.
U prirodnome jeziku, u njegovim tropima kao elementarnim modelativnim „polugama“, primarni su sličnost i susedstvo. I kao što naš des
sistem brojanja predstavlja projekciju prstiju naših dveju ruka, tako se i osnovno jezgro metaforičkih prenošenja u prirodnome jeziku može da nasluti u izomorfičnome projektovanju ljudskoga tela u okolnu prirodu i u vaseljenu.
civilizaciji, o njegovim modernim traumama i preokupacijama, ova poezija poseže za primitivnim i arhetipskim zalihama u prirodnome jeziku. Uzmimo, na primer, već isticanu71 i toliko karakterističnu ulogu ljudskoga tela u Popinoj poeziji.
metaforička tvorevina rezonira, ali pošto je ovaj niz slika proizvod i deo osnovnoga jezgra metaforičkih prenošenja u prirodnome jeziku, asocijativni nizovi se lančano šire i u našem jezičkome pamćenju aktiviraju sve dublje slojeve.
ne govori i tvori sam pesnik: kako će kasnije Sporedno nebo pokazati, sa ovim prizorima nesumnjivo korespondira ono u prirodnome jeziku sačuvano starodrevno i izomorfično projektovanje čovečijeg tela u vaseljenu.
Stoga je u Popinoj poeziji lična volja, ličan oblikovni napor uravnotežen sa kolektivnim oblikovanjem u prirodnome jeziku: nastaje klasično strog, sažet, s merom sveden i u sebi samom smiren poetski oblik, od koga se kao od belutka
U njima se, naime, ne osećaju napor i muka izricanja, odnosno napon od ukrštenoga opiranja i odobravanja u prirodnome jeziku. One se u svojoj objektivnosti zatvaraju usred toga jezika kao statične tvorevine, kao poruke koje, doduše,
jezika dovoljno dugo i dovoljno razgovetno oseća; pre svega u izdvajanju i naglašenoj pažnji prema onim momentima u prirodnome jeziku u kojima je izraženo osećanje, stav, volja i misao individue, bez obzira na to da li ona govori u svoje ime ili u