Jakšić, Đura - PROZA
Zemlja je pogorela i opustela. Poneko seoce ostalo je na miru, dušmanska ga vojska nije potrla, vije mu oganj osvete trščane krovove u prah i pepeo zgario — ali za to poneko seoce, poneki je čeličan sin naroda, kao
Sve je to pokrila siva magla. Išla sam laganim korakom dalje, niko me vije gonio, a niko me nije na putu zadržavao; slabo sam koga i sretala.
Glišić, Milovan - PRIPOVETKE
I evo ovde sam najtanji (tu Marjan pokaza prstom svoj zamašan vrat), ako vije samo uprkos naredio da se to dete u naš potes zakopa! — Jes', gospodin-popo duše mi!
Veselinović, Janko - HAJDUK STANKO
Sima ode. Ljudi stojahu nemi, oborenih glava. Beše im teško gledati čoveka gde se pred njima kao crv vije... Petra izide iz kuće. Ona nije ništa znala o svemu tom. Za nju beše samo čudno to: što toliki svet stoji.
Išao je polako, premišljajući šta sve da mu kaže. Ugleda popovu kuću, vidi kako se mirno vije dim iz badže. On se osvrnu oprezno na sve strane, da ga ko ne gleda, pa zaobiđe iza kuće.
Ali sad, kad ga vidi onako presavijena gde suze lije, gde se vije kao crv pred nogama njegovim... sad mu sve ode... On je mislio svetiti se zlikovcu, pa sad vidi kukavicu.
Već behu na domak kući. Kad vide Stanko kako se mirno vije onaj beli dim s krova njegova i kako pravo ide gore k nebu — njemu zaigra srce....
Pa izide iz šanca... Sve je stalo nedahnimice i gledaše kako se vije njegov viti stas. Junačko srce Zavrzanovo ne može otrpeti, nego skoči na bedem šarampova, pogleda dole, pa viknu: — O
Sremac, Stevan - POP ĆIRA I POP SPIRA
da se šareni posle podne sokak od momaka i od devojaka; ala će da zamiriše od kalopera i majkine dušice rogalj gde se vije kolo!
Vasić, Dragiša - CRVENE MAGLE
Rano, gospođo, ostao bez oca, sami vidite: kako današnja deca to ne priznaju, a ona guja ume fino da se vije oko njega. Gospodin sa onom naročitom kutijom ide u Ekonomno Odeljenja da tamo preporuči svoj patent.
Crnjanski, Miloš - Seobe 2
A novi rosijski posol, grof Kajzerling, još vije došao. A neprilika je i on, Kopša, zbog tih oficira, imao. Mnogi ga oficiri, koji mu uzimaju novaca, na zajam, posle,
Popović, Jovan Sterija - RODOLJUPCI
SMRDIĆ: A šta je vajde danas da metnemo, sutra će ga skinuti. ŠERBULIĆ: Barjak nek se vije zasada u Granici, gdi su svi soldati. SMRDIĆ: A nas mogu potući batinama.
Radičević, Branko - PESME
O pomozi, Bože siloviti! Vijar vije, a praznina reži — O straoto, srca mi ne steži, Bože — nebo — tamo — strašna čuda! Odo dole, dole — ali kuda?
Nekoliko ovde je drveta, Al' de rastu, to su mesta sveta, Nji je tužno posadilo doba, Svako s' vije više jednog groba, Po grobovi trava obilata, Na dekome cveća umiljata, Ko zna koga grob ovaj pokriva, Možda cvetak
preprečio, Preko njega skačemo lagani, I evo nas na drugojzi strani, A odavde sve još ubavije: Kako samo dolina se vije, Kako gora podigla se gusta, A po gori sve ta lipa pusta, Lipa cveta, cvetići mirišu, A uz miris vetrići uzdišu,
On u sredi u tamburu bije, A kolo se oko njega vije, Ao braco, ao tamburice, Udri žešće u te sitne žice, Sitne žice — sitniji koraci, Nek se znade kad igraju đaci!
sanak, Njemu s' čini e se beli danak, Pa sred kupa jada i čemera Laž ne vidi da je i nevera, A ne vidi de se guja vije, De mu guja nasred srca sede, De mu guja vrelu krvcu pije, Krvcu pije, živo srce jede, Veće spava sladak, sladak
Al' što pevah neće propanuti, Nakon mene hoće ostanuti, Dok se poje, dok se vince pije, Dok se kolo oko svirca vije, Dokle srce za srcem uzdiše, — E pa dotle, a kuda ću više.
Ali ništa, šat još docne nije“, Te polako dvorima se vije. I u dvore Gojko ulegao, A lepo ga Rajko dočekao, Ponudio kâ što valja gosta, Mudrih reči prozborio dosta, Pa je
iz gorice soko, Oko njega ono pusto perje, Dvaest druga, dvaest zlatnih pera, Svakom vjera tvrđa od kamena, Njima vije, njima Milun bije, Na sve strane tursku krvcu lije. Bože mili, da veljega čuda!
Putnik svira, pesme vije, Vetrić kupi glase tije Pa i nosit lagan ode Na 'nu stranu ladne vode; A tu jedna moma bila, Baš vodice zaitila,
Silni oganj iz nedara bije, Plamti, bukti, u drvo se vije; Drvo gori, gubi se i troši, Meni danci za lošima loši. Jošte malo pa sam pra i pepô, Nad njime se naglo moje
Kad je pošô, dragi rekô: „Kad se vrne belo jato, Eto mene nazad, zlato!“ I nazad se jato vije, Al' međ njima dragog nije. Pita moma belo jato: „Kud se dede moje zlato?
“ Pa s' primače, pogleda ga Kako teče, kako s' vije, Međ cvetići kako s' krije, Kako šapće i žubori: „Pi me, pi me“, kanda zbori.
Stanković, Borisav - IZ STAROG JEVANĐELJA I STARI DANI
Snaga joj se krši i vije kao zmija. Samo joj oči raširene, čudne, tamne, a opet tako svetle... Pesma i svirka sa svadbe sve jače.
Ostajem ja. Šetam se krupnim koracima po sobi. A soba miriše. Topla je, čista, suva. Kandilo puckara. Tamjan se vije i širi polako, talasasto. Iz kujne mirišu jela. Gosti dolaze. Dočekujem ih.
kapije, uskače s konjem u sobe, goneći ispred sebe svirače i Fatimu, koja se, u belim, svilenim jelecima i šalvarima, vije oko njega, igra mu, zapara palcem dahire, pevajući besno, iz sveg glasa: Ja ne žalim snagata moja!
Č’a Mase uzeo čampare, krši se kao čoček, vije, peva i izvaljuje na skutove ženâ. I sluge došle u sobu, stale iza peći, do vrata.
A snaška Pasa se baš najviše oko njega vije, igra mu: čas kao rob, pognute glave, blagodarno, do crne zemlje; čas milo, nežno, ganuto, sestrinski.
Kostić, Laza - PESME
duboko guja panu, baš usred srca mog, tu grize grdnu ranu života grehotnog. Vije se u okrugu, seća mi slabu moć na ljubav i na tugu, na sunce i na noć.
Još ti se švigar ognjena repa u večnoj muci vražija čepa po paklu vije, A ti se željom iskušiteljke mašaš očajno propala raja, da padneš opet sa zlatna kraja prazne peteljke: Ta još ni repa
Zadimio Selim-paša neštedimice, na prozoru dim se vije čak do gredice. dim na staklu tamno piše čudnovati šar, mrke brke, mor-dolame, dugi dževerdar.
Zlo je po nama! Mrko čelo, mrki brci, mrka dolama.” Selim-paša mirno pije žuti ćilibar, — sve se gušće staklom vije čudnovati šar. ,,Lele meni, žalosnici sad je baš odja'o!” Tek što reče, na ložnici škripnu vrata — jao!
Zadimio čibuk strašni neštedimice, na prozoru dim se vije, čak do gredice. Bunovno se dim za dimom vije kô i pre, na prozoru slike šara od kojih se mre.
Zadimio čibuk strašni neštedimice, na prozoru dim se vije, čak do gredice. Bunovno se dim za dimom vije kô i pre, na prozoru slike šara od kojih se mre.
” Ture ga pozdravlja, ,,Osman ti se paša ponizno javlja: paša je blizu, tek tu što nije, eno, gle, na bregu barjak mu se vije!
Tešić, Milosav - U TESNOM SKLOPU
Leptirice, zvona, zdenci! Oblacima dvama-trima bacaju se brda, venci. Čokešina čohom vije i varniči večerima iznad vode Žeravije.
(Kroz deseterac glagolom trajnim - ljeskaj, predjele.) A borov vjetar kud bi da vije? Put sinjeg mora, put Panonije?
Ćopić, Branko - Čarobna šuma
Tu zlatan Mjesec postelju vije, diže se Sunce u jutro rano, u noći Bauk u bubanj bije, šapuće lišće ko začarano. Sunčeva majka u dvoru prede,
Nad vodom straši visoka brina, vije se staza niz kamen krti, ispod nje klepet divovskog mlina, kašikar točak hitro se vrti: kapljice praše o stijenje
A kad pogledaš sa vrha gore vidiš u dolji — treperi more, bijele se jedra sjajna ko dan, to plovi Mačor kapetan; vije na vjetru zastavu ratnu, po svijetu traži ribicu zlatnu.
A svaka bajka, ma kako čudna, nije ni prazna ni uzaludna. Istina u njoj pupoljak vije, pod plaštom tajne brižno se krije, prosine samo poneki zračak, čak i u priči „Pijevac i mačak“.
Kakav je Mačak Pjetliću drug znalo se šumom uokrug. Zimi, dok moćna mećava vije i obnoć bura po šumi viče, Pijetao leži, pećice grije, a Mačak priča lovačke priče.
“ Uzalud Mačka doziva drug, daleko bješe zeleni lug. Stari se Mačak za lovom vije, Pijetlića svoga ni čuo nije. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
blista u mraku na kraju svijeta; kad bliže priđeš — od srebra dvori, po njima mudra starica šeta; nad krovom plavi vije se dim; tu živi Mjesec i baka s njim. Od sinoć Mjesec kod kuće nije, a baka čeka... prolaze sati...
Buljuk se zvijezda uz Mjesec jati, oblak ih sivi pažljivo prati. Dolje na zemlji staza se vije i junak jezdi, Delija neka, lopova četa uz put se krije: Nebojšu hrabrog zasjeda čeka.
Hajdemo kući, meni se spava.“ KUĆA POD PEČURKOM U šumu tajna stazica vodi pod svodom lišća u sjeni vije. Ko li to stazom po noći hodi? U šumi gustoj ko li se krije?
Nebo se mrači u ruhu mrkom, oluja silna dolazi trkom. Dok vjetar vodom brazda i rije, nad malom barkom galeb se vije, poznaje burne dane, vidi Mačak u propast leti, pa, oštro viče: „Potop ti prijeti, vrati se, kapetane!
“ Kao truba Sivko njače, pijevac gromko kokodače, Žuća vije kao vuče, a Ciciban mijauče.
A oko mlina, u ludom huku, mećava burno kovitlac vije. U tihom gnezdu, pod strehom samom, vrabac se vrapcu pod krilo krije.“ Vatra se gasi.
Ilić, Vojislav J. - DEČJA ZBIRKA PESAMA
Preda mnom potok vije se i krade K'o sjajna pruga, svetao i čist, I baca iskre na grančice mlade, Na šaren cvetak, na zeleni list.
Sa mračnih domova njini' I drevnih, kamenih platna, vinjaga gusta se vije, Il' šumi na visini, I kao prastaro groblje lisnatom mrežom ih krije.
Tu gnjezdo jeina vije, I zmija odvratno mili i gušter po travnom podu. VII NA NOVU GODINU Lete dani i godine, Večitosti to je hod — U
Sa njenih visina Ne vije se bršljan, ne šumori cveće, Hladna pustoš bije iz njenih dubina, A jezero mrtvo nikad se ne kreće.
U njegovoj ruci što je gore diže, S upaljena luča rujni plamen liže. Dim se vije, mota — i koluti jure U kapiju tvrdu i zidine sure. Ko je ovo momče? Koji jad ga slama?
I sumorni brodar, prekrstivši ruke, Mirno sluša holuj i njegove zvuke. On ništa ne traži, ni za čim ne žudi, Ne vije se uzdah iz njegovih grudi. K'o ustrgnut cvetak, što se grobu sprema, On za radost ne zna — al' ni straha nema.
Ranković, Svetolik P. - SEOSKA UČITELJICA
U prvo vreme i Ljubica stade začuđena i posmatraše kako se vije i talasa veliko dečje kolo, a u sredini stoji Gojko sasvim drukčiji, dostojanstveniji, pa pokazuje nešto jednom dečku,
Milošević-Đorđević, Nada - LIRSKE NARODNE PESME
“ 56. Oblak se vije po vedrom nebu, I lepi Ranko po belom dvoru, Oproštaj ište od svoje majke, Od svoje majke, od svoga oca: “Oprosti
grane do zelene trave, Da se penjem tebi u vrhove, Da ja gledam niz more galije; Sjedi l’ moje drago na galiji, Vije l’ mu se jagluk na ramenu, Kojino sam tri godine vezla, Uvezla sam tri dukata zlata, I četiri svile đuvezlije. 119.
“ 190. Visoko se soko vije, Još su viša gradu vrata; Anđa im je kapidžija: Suncem glavu povezala, Mesecom se opasala, A zvezdama nakitila.
230. Sunce mi se krajem vije, lado le, mile! To ne bilo jarko sunce, oj lado, oj! Već to bio brat i seja, lado le, mile!
Crnjanski, Miloš - Lirika Itake
Jauk i groblje je narod moj. A sjajna prošlost je laž. Moj narod nije steg carski što se vije, nego majka obeščašćena. Znoj i sirotinja i mržnja što tinja u stidu zgarišta i stena.
U revoluciji. 1818. Za studentesu, Idu Lotringer JUGOSLAVIJI Nijedna čaša što se pije, nijedna trobojka što se vije, naša nije. Zdravo da si mi Zagorče crni, lukavi, zloslutni, tvrdoglavi, ja te volim.
Jakšić, Mileta - HRISTOS NA PUTU
Niko je ne zna niti poznaje. Ko duh, ko avet ponoćnih snova Il iz proročkih da je grobova: Brada se vije, pramenje belo, Zanesen pogled, dugo odelo, Pogledom gustu tamu prožiže, Dršćućom rukom veo podiže Sa budućnosti sramne
Ranković, Svetolik P. - PRIPOVETKE
priđi onoj granatoj dunji nasred vinograda, osetićeš njen čudnovati miris; lezi pod nju i gledaj, kako ti se nad ustima vije opušćen grozd od čardaklije... ne treba ti ni da se mučiš, samo zini...
ha... ha!... razleže se smej veselih berača, a tamo kod razora, gde su same devojke, vije se vesela, seoska pesma... Kipi rad, veseli se srce, a ruka se sve brže i brže maša debelog, jedrog korenja...
gomilu kao grad; cepa se i puca komišina na zrelu korenu, šuškolji korenje otisnuto sa rpe, sevaju jedre radeničke ruke, vije se srpska, devojačka pesma, prolama se vrisak momčadije i smeh veselih komišilaca, a rad kipi sve brže i brže, sve
« Svršiše to, pa produžiše redom,, sve pesmu za pesmom, lepšu za lepšom, miliju za milijom... Vije se divna pesma, al' i rad ne stoji. Onda se tek i radi, kad se njeni glasi razlegnu.
sve mu to dođe na oči, i oseti težak sumor; neka maglovita tuga poče da mu se vije oko srca, oko grudi, poče da ga davi svega... Legao je onako obučen u krevet.
Rakić, Milan - PESME
SERENADA I ALLEGRO Sa tri svirača u crnome plaštu, Sa šeširom na kom se pero vije, Uzev u pomoć istočnjačku maštu, Prikrašću se, ko lopov što se krije, Sa tri svirača u crnome plaštu.
Petrović, Petar Njegoš - GORSKI VIJENAC
Iz grmena velikoga lafu izać trudno nije, u velikim narodima geniju se gnj'jezdo vije: ovde mu je pogotovu materijal k slavnom djelu. i trijumfa dični v'jenac, da mu krasi glavu smjelu.
Ivan čašom nazdravi osvete, svetim pićem, Bogom zakršćenim. B'jele vlase niz pleći prosuo, b'jela brada vije do pojasa; ruke stare, u njih mač i koplje, krvave mu ruke i oružje; koracima broji tursko trupje, skače starac kako
Matavulj, Simo - USKOK JANKO
Cijev od duge puške odigla mu nekakvu suru kabanicu. Oko fesa obavio čalmu, lijepo se vidi kako mu kita na glavi vije. Za ovijem ukazaše se još dvojica. Iđahu razdaleko jedan od drugoga.
Knežević, Milivoje V. - ANTOLOGIJA NARODNIH UMOTVORINA
— Vino od loze, mlijeko od koze, čovjek od čovjeka. — Orlovi najradije samci lete. — Orao se uvijek na visine vije. — Životinje su šarene spolja, ljudi iznutra. — Mučno čovek uvek jednak može biti.
Vuk na vuka ni u toru neće, A kamol’ bi brat na brata svoga. Vuk ne vije što je mesa gladan, Nego vije da družinu svije. Gde je dobra starešina — Vesela je sva družina.
Vuk na vuka ni u toru neće, A kamol’ bi brat na brata svoga. Vuk ne vije što je mesa gladan, Nego vije da družinu svije. Gde je dobra starešina — Vesela je sva družina.
Otuda ova izreka. Ne grizeš ti meni uši, veće onaj što se vije iznad mene. — Kazao zec žabi kad mu je grizla uši, a on od orla nije smio da makne. Nijesu bile ni zrele.
i dva bijela vojnika a međ njima crven kapetan; na drugom su dva prozora, na trećem dva ogledala, nad kojima se vije ravno polje, a nad poljem šumica? (Glava, usta, zubi, jezik, nos, oči, čelo i kosa) 27 — Danju sam laža, a noću istina?
(Svilobuba) 139 — Veći iver od klade? (Svraka i rep ka njoj) 140 — Vije kâ vuk, iđe kâ vuk, kolje kâ vuk, dlaka kâ na vuku, a vuk nije? (Vučica) 141 — Viče: „Pođʼ-pođoh, pođ-pođoh!
(Mravinjak) 150 — Na careviću bez uzla košulja? (Jaje) 151 — Naš vojvoda vodu pije, A nad njim se barjak vije; Krunu ima, kralj nije, Sablju ima, vojnik nije; Ostruge ima, vojnik nije? (Petao) 152 — Ne ima ruku, a lješnjake bere?
(Zmija) 158 — Prede, a ništa ne naprede? (Mačka; — mačak) 159 — Roge vije, koza nije, Samar nosi, kljuse nije, Travu pase, ovca nije? (Puž) 160 — Sam lončić u polju vri?
(Puž; — spuž) 4 (BILjE) 176 — Bijela se rodi, zelena odraste, crvena umre? (Trešnja) 177 — Vije se kao uzda, — uzda nije; kandže ima, — mačka nije? (Kupinova loza) 178 — Gospa u dvoru, a kosa joj na dvoru?
Karadžić, Vuk Stefanović - SRPSKE NARODNE PRIPOVJETKE
te u vićku. 10. Vo buče, pa punu košaru nabuče. 11. Vojvod vodu pije, nad njime se barjak vije. 12. Gvozden sjedi u lugu u gvozdenu klobuku, suze mu kaplju uz jelovu kacu. 13. Gubicom rije, a g...com žile vadi.
Ćosić, Dobrica - KORENI
U beračkoj večeri, Simkin smeh, zloban i radostan, dugo se vije i belasa u žućkastoj tmini velike kuhinje, nad okruglom sofrom okićenom pogurenim nadničarima, a grube ruke spuštaju
Velmar-Janković, Svetlana - DORĆOL
Razlika i vije tako velika, jer terdžuman je tumač. Sima je umeo da tumači govor sa sedam jezika i da govori na sedam jezika.
Nišliju, plač i pojanje su se stapali sa gustom toplinom prepodneva, zaudarale su vode iz jarka kod Stambolkapije, niko vije naricao, činovnicima se, ispod cilindara, cedio znoj, jata krupnih roda i divljih pataka kružila su brzo, nad
Novaca vije imao, ni poznanstava. Izgledalo mu je najbolje da se uvuče među pašine momke koji su svakoga dana gonili kamile na
Tako govori Stojan, ali to ipak nije Stojan koga je Petar poznavao, to je Stojan koga on nikad vije video i koji će ga, možda, poseći. Ljuću blagost nije osetio, pa bulji u tog nepoznatog pred sobom i beži, prepadnut.
Nekada, ova uličica, čudno umrtvljena pored Zereka, večito živog, i nije vodila na Kalemegdan; vije vodila nigde. Zapušten i ničiji ćorsokak, bila je mesto na kojem kao da su se gomilale, u otpacima, izanđale dorćolske
Nije moralo da bude baš tako, mogla je da ga zadrži i za sebe. Ali u tome je i bila sva začkoljica: vije ga htela i za sebe, nego samo za sebe.
Popović, Bogdan - ANTOLOGIJA NOVIJE SRPSKE LIRIKE
ledenih gora, Ne pitajući da l' je kogod gleda, I da l' je sluša; i sred mrtvog dola C'jeloga v'jeka zvonku pjesmu vije, I najzad umre - bez imalo bola Što joj pjesmu nikad niko čuo nije! J.
što pevah neće propanuti, Nakon mene hoće ostanuti, Dok se poje, dok se vince pije, Dok se kolo oko svirca vije, Dokle srce za srcem uzdiše E, pa dotle, a kuda ću više! Br. Radičević III ONAMO, 'NAMO...
A odavde sve još ubavije Kako samo dolina se vije! Kako gora podigla se gusta! A po gori sva ta lipa pusta! Lipa cveta, cvetići mirišu, A uz miris vetrići uzdišu, A uz
M. Rakić LIII SERENADA (1—Z) 1 Allegro Sa tri svirača u crnome plaštu, Sa šeširom na kom se pero vije, Uzev u pomoć istočnjačku maštu, Prikrašću se k'o lopov što se krije, Sa tri svirača u crnome plaštu.
Sve se svijetle!... Sve u bl'jesku stoje!... Jedna okolo kandila se vije, A neka bolno, k'o da suze lije, Pred slikom dršće mrtve majke moje; Neke bijele, kao ljiljan prvi, Samo im zlatno meko
zlatne iz crvenih kupa, Svi mašu rukom iznad brazda tije', I prodrti im peševi rukava Lepršaju se, šume, k'o kad vije Vjetar u spletu sasušenih trava.
Niko je ne zna, niti poznaje. K'o duh, k'o avet ponoćnih snova, Il' iz proročkih da je grobova; Brada se vije, pramenje belo, Zanesen pogled, dugo odelo; Pogledom gustu tamu prožiže, Dršćućom rukom veo podiže Sa budućnosti sramne
Petrović, Petar Njegoš - LUČA MIKROKOZMA
prvoprestolnijeh; nad prestolom svakojijem stoji na vozduhu jedno kolo sjajno, kako što je kolo Saturnovo, te se vije i te zrake lije.
Vasić, Dragiša - SABRANE PRIPOVETKE
Ali se mora napomenuti, isto tako, da se Jaćim u ovoj gužvi vije baš tako neobično ni osećao, pošto je on po pozivu svome na takve gužve odveć bio navikao.
primili skromno utočište, obezbedi svega po jednu povratnu kartu od Beča, nad kojim se, postoji duboko verovanje, još vije njegova plemenita duša, pa sve do Beograda, dokle je čak njegova neumrla hrišćanska slava doprla.
Desnica, Vladan - Proljeća Ivana Galeba
A sve tu izjednačava u svojoj nepristranosti ta prašna nekropola s festonima paučine, u kojoj, mjesto kada tamjana, vije miris mačjeg urina.
Ranković, Svetolik P. - GORSKI CAR
vezali ga za kolac... namestili se ljudi, pružili puške i čekaju znak... a drumom se vije oblak prašine, sve bliže i bliže... »Stojte« viknu neko... Osvrtoše se, a iz one prašine vidi se bela marama...
I uz to jednako, uza svaku misao, i uz samu nju, uz ono strašilo, treperi i vije se druga, ona svetla i slatka misao, koja ga neprestano drži u grozničavom nadanju... Sve se roji , vri...
Petković, Vladislav Dis - PESME
Spava mi se. Još da legne telo U taj sumor, mrtav, što se vije. U tu dušu, u ropac, opelo, Da potone sve što bilo nije, Da potone...
Spava san sreće, k'o dan posle kiše, U dnu sutona koji neće proći. Spava san sreće. Dah groba se vije Životom, bolom, vremenom prostora; Ničega nema što umrlo nije; Tišina puna skamenjenih bora.
Mladost i sve cveće stvori se pred okom. Ja osećam iz njih kako bol se vije: Zamirisa uzdah iz onog što nije, Što ostaje, trune, u snu u dubokom.
I svoje srce ne ču kako bije, A noć ne vide pogled što mu gori, I žeđ života pod kojom se vije, S kojom se kao sa osvetom bori. Krv kao savest ne dade mu spati.
Prolećna pesma svuda se vije, Kao molitva, iz naših grudi Za braću, koju još ropstvo krije I za Srbiju da se probudi. Prolećna pesma svuda se vije.
Prolećna pesma svuda se vije. 1912. Doći će mi skoro sve što je potrebno Za odlazak duge, jednolike patnje: I postelja čudna, i zvono pogrebno, I
Petković, Novica - SLOVENSKE PČELE U GRAČANICI
vrata i devojka vratarica, a u središnjem su delu sunce, mesec i zvezde u koje je devojka odevena: Visoko se soko vije, Još su viša gradu vrata; Anđa im je kapidžija: Suncem glavu povezala, Mesecom se opasala, A zvezdama nakitila.
Božović, Grigorije - KOSOVSKE PRIČE
Ti mi nekad sačuva obraz, pravo je sega i ja da ti vratim... Svi ste slobodni Zemljaci sme. Vije v tuđina da pečalite, i ja takec... Rakije da se napijeme, ama turski, a ne kaurski... Sedite!...
Jovanović, Jovan Zmaj - DRUGA PEVANIJA
„Što dublje, to je bolje“, Pomišlja kopač star Tarući s čela znoj; A onaj pramen magle, Što mu s’ nad glavom vije, Iz lule mu je dim. Kad je već na dnu bio, Desnicom pipa špag, Pogače komad nalazi, U meden jede kus.
RODIO SE HRISTOS! Rodio se Hristos, ali ne za mame Koji ’no se plaše i od svoje senke, Kojima se vije po svakome vetru Kukavičje pero vrh sramne čelenke.
— Zastava se crna Na „Matici“ vije; Što potresa dušu moju To je još crnnje. S Bogom, stari druže, — Od sad grobnik tleni!
Krakov, Stanislav - KRILA
Sve se pretvaralo u ogromnu tugovanku dosade i bola. Smrznutim rukama vojnik je pokušao da za vije duvan. Visoke borove šume ukazale se. Kroz njih prosečen put silazio je u dolinu.
Todorović, Pera - DNEVNIK JEDNOG DOBROVOLJCA
Dim, što se vije među drvima, može da znači najdivniju stvar na svetu — domaće ili najužasniju — požar. I ponekad sva cpeća i sva
Jovanović, Jovan Zmaj - ĐULIĆI I ĐULIĆI UVEOCI
Više mene slavuj ptica Tužne svoje pesme vije, Kô da čita s moga lica, Pa me pita kako mi je? Meni j’, druže, nešto lako Kako j’ danak ogranuo; Snevao sam da
Leskovac, Mladen - STARIJA SRPSKA POEZIJA
I tko grli i cjeluje svoju lepu snašu! Ovako sedeći, misleći o zimi, Sad se, rekoh, vije cv'jeća baši Dimi, Koj' u teploj Greciji šilje dim duvana Muhamedu na nebo s đaurska divana, Ružeći veja imena negda
se po b'jelome vječno svjetu skitaš, I k tvojemu neščastiju sad ni svirca nije, A bez svirca traljavo se v'jenac ljubvi vije...
Pačić JEZD KONjIČKI Lepo sablju trgnut britku I u ljutu rušit bitku, Kad nas trube zove glas; Znamen kad se napred vije, Bubanj postup ves’o vije, Na junaštvo hrabru nas.
sablju trgnut britku I u ljutu rušit bitku, Kad nas trube zove glas; Znamen kad se napred vije, Bubanj postup ves’o vije, Na junaštvo hrabru nas.
O, primi mene, majko nebesnice, Tebljubnog primi sina u naručja, Koj’ s’ oko majke nežno vije, Tanka k’o vinjaga oko stabla.
Kamo nam razum? Kada se varati dajemo jednom neiskusnom dečku, Kome u žilama krv vri, duša s’ u plamenu vije, Te mu je tesna postojbina, tražeći široka sveta.
Oblak se vije, Sunce se krije Serbiji. S Deligrada, Negotina i Kladova tutnji, A Morava predaje se gorke sudbe slutnji; Već i
Brat vam se vije, Nek’ srce bije Srbinu. Ah, hoće li božje oko Srba ozariti, Hoće li se kadgod sunce opet nam roditi, Ljubvom,
Gde srce bije, Tu s’ svetlost vije Serbiji. 1839. Miloš Svetić MATIJA BAN MOLBA POTOKU Potočiću, srebrnu Koji valjaš
Oko svog obraslog sa nevenom groba, Oko slave vije s’ duh mu svako doba. Ravne kocke dusi tu s njegovim bruje; Vence slave njine sve zemske oluje Nigda spirit neće,
Bojić, Milutin - PESME
(1914) U KLANCIMA SE MOJA DUŠA VIJE MEĆAVA Beskrajna i bela poljana počiva, Kao mrtav heroj zaleđena trupa, Kome beli pokrov lovore prikriva.
Tada zalud ploče slaćeš sa Sinaja! (1915) KAO PROMETEJ U klancima se moja duša vije I čini mi se oni isti klanci Kroz koje prođoh, gde se patnja krije, Stežu me, kô tamnički lanci.
Jakšić, Đura - PESME
Nebo mu s’ čini da pasti mora, A pusta zemlja sam jedan bol. Tiho se vije, oblake goni, Preziruć gleda u sunčan zrak... Strelovit posle na zemlju roni I krvlju kapa zemaljski mrak.
Čajkanović, Veselin - REČNIK SRPSKIH NARODNIH VEROVANJA O BILJKAMA
»Koje cveće najhubavo raste? — Najhubavo cveće bršljanovo, Jer se vije uz borje zeleno, Kao momče uz lepo devojče« (nar. pesma, Sofrić, 53; slično i: SEZ, 16, 280).
Ilić, Vojislav J. - PESME
Pram njegove guste kose Jecajući vetri nose I gde pade, krsta kije, Gusti bršljan da se vije. Ah, za mrtve ko da mari? Samo gavran tu šestari; Al' se i on brzo vine, I gubi se u daljine . . .
Preda mnom potok vije se i krade Kô sjajna pruga, svetao i čist, I baca iskre na grančice mlade, Na šaren cvetak, na zeleni list.
spavaju polja i vlažne crne se njive; Kraj sniskih ograda svuda visoka trava se pruža, Gde bršljan uzvijen ćuti i divlja vije se ruža.
Sa mračnih domova njini I drevnih, kamenih platna, vinjaga gusta se vije Il' šumi na visini, I kao prastaro groblje lisnatom vrežom ih krije.
Tu gnezdo jeina vije, I zmija odvratno mili i gušter po travnom podu. 1890. JUTRO NA HISARU KOD LESKOVCA Sa pustih, dalekih polja jutarnja
more i žubor kladenca čista, Poklonik prolazi tuda i struju ledenu pije, I džigit npoleće s konjem, i beli bašlik se vije, I koplje Visoko blista A deca severa tavnog, žureći na bazar šumni, s mazgama prolaze tuda tražeći dobiti svoje; o,
pali, Snuždio se listak, ne žubore vali, I kad vetrić pirne kroz tu žegu ljutu, Vreo prah se diže po ravnome putu Pa se vije, kruži i sve širi biva, I kô laki vihor u nebo se skriva. Bože, šta da činim da sebe razgalim?
Po obali rosno cveće Čarolijski vije splet, Al' gde orô nebu leće, Lepši tamo niče cvet! Nad obalom, nebu gore, Tamarin se diže dvor, Svake noći, svake
Sa njenih visina Ne vije se bršljan, ne šumori cveće, Hladna pustoš bije iz njenih dubina, A jezero mrtvo nikad se ne kreće.
Kraj njenih zidina slavni Sveštena protiče reka i plodne spavaju ravni. Grad mnogoljudni ovaj kô beli labud se vije Iz guste, palmove šume, što platna njegova krije.
Opačić, Zorana - ANTOLOGIJA SRPSKE POEZIJE ZA DECU PREDZMAJEVSKOG PERIODA
Nebo mu s' čini da pasti mora, A pusta zemlja sam jedan bol… Tiho se vije, oblake goni, Preziruć gleda u sunčev zrak… Strelovit, posle na zemlju roni I krvlju kapa zemaljski mrak… U Sumrakovcu,
Stanković, Borisav - TAŠANA
U dnu bašte nazire se nekadašnji šedrvan, presušio, zarđao. Iza njega, po ostatku staroga zida vije se ladolež iz koga vire trošni, zemljom i travom pokriveni kamenovi.
Nušić, Branislav - AUTOBIOGRAFIJA
pun ideala da populariše nauku u što šire krugove, siđe u selo i zateče tamo, recimo nedeljom po podne, kolo koje se vije oko svirale.
Stanković, Borisav - KOŠTANA
TOMA Pušku, pa sve da ubijem! Sve da zapalim! Ni koga da ne vidim, nikoga da ne gledam! Sve da... MAGDA (vije se ispred njega): Ne, gazdo, ne! TOMA ...Nikoga! Sin?! — Sinule munje, pa u čelo! (Stojanu): Kući, bre!
I, ako ona neće, ti — silom! Ako živa neće — mrtvu, pa u kola i u Banju! SALČE (vije se, ljubi Arsi kolena, noge): Ne to, gazdo! Ruku, nogu da ti celivam! Još nije ona za muža!
Oh, aman, gazdo! Neće ona više da peva! ARSA Živa više — ne! Mrtva može! SALČE (vije se, ne znajući šta da radi): Ostavi mi je, gazdo, daj mi je! Moje je! Čedo mi je! Odavde mi je, gazdo, odavde!
Šantić, Aleksa - PESME
Sve se svijetle!... Sve u blijesku stoje!... Jedna okolo kandila se vije, A neka bolno, kô da suze lije, Pred slikom dršće mrtve majke moje.
IZ BOLNIČKE ĆELIJE Kako si lepa, Sestro Pavina! Ponoć je, je li? Svrh vrata bije Časovnik stari. Napolju vije Vetar, i sipa U okna naša Pahulje bele. Zaklopi zbornik Pa sedni bliže uz odar moj.
Tiho miris vije, Na tvoje leje mesečina pada Topla i meka, i ruže ti mije Srebrom... Ti ne znaš da preda mnom sada Noć druga
Znaš li čase one?... pozno sunce grije, Vrhovi munara kao vatra gore, A svuda iz bašte miris đula vije. Mi se povraćamo iz lova, iz gore, A ona na demir-pendžerima stoji Ljepša od večeri i od sabah-zore... Na me čeka..
Moji su očevi sa timora tije' Gdje gnijezdo svoje krstaš orô vije, i sa vihorima bije se i tuče... Moji su očevi buntovnici sveti, Sa dušom oluja što hrli i leti, I krilima zlatne
Motika tuče, i u gole prsi Suhog težaka duša neba vije, I znoj mu kupi... Odjekuju vrsi — Proleće pjeva. No dok gospod bdije I na svom toplom srcu zemlju stiska, Ja
Odjekuju vrsi — Proleće pjeva. No dok gospod bdije I na svom toplom srcu zemlju stiska, Ja vidim kako jedan crv se vije — Gmiže i puzi i polako griska, Ovdje po dolu i tu po vrhuncu, Travke i cvijet i korjenja niska — Stabla i grane,
Prah se diže Kô pramenje magle guste. No gle! Junak samac nije, Za njim sjedi cura neka; Vrana joj se kosa vije Kô prosuta svila meka.
zlatne iz crvenih kupa, Svi mašu rukom iznad brazda tije', — I prodrti im peševi rukava Lepršaju se, šume kô kad vije Vjetar u spletu sasušenih trava.
Gdje srebrn talas o žal bije Jedan krupan labud čekô je i bdjeo; Lako, kô dah tihi što IZ palma vije, Na ustremljena mu ona sjede krila, I s njom labud krenu što je mogô prije... Planu more, posta kô crvena svila.
bi vila U velu kô pena što je; I sva kô jedna ruža je bila, A s nje dragulji siplju boje, Po njedru joj se zlatna vlas vije, Oko joj slatkim pozdravom grije. Tu zagrle se njih dvoje.
To njene druge sviraju mlade, I s pesmom kolo se vije; Vitezu s čuda i um se krade, Pa čvršće nimfi se svije. No začas zgasnu sve čari plamne, I snova vitez sred svoje
Đurić, Vojislav - ANTOLOGIJA NARODNIH JUNAČKIH PESAMA
“ Devojka mu poče besediti: „Nisu dvori, već šatori pusti. Pogledajde dole niz Kosovo: gdi se onaj svilen barjak vije, onde j’ šator crnog Arapina, oko njega zelena avlija, sva avlija glavam’ nakićena: evo nema još nedelja dana kako j’
Tad se Novak natrag povrnuo, ode s vilom blizu do Manojla, pa ostade u gori zelenoj; a vila se načini đevojka, pa se vije Grku oko grla, i tura mu ruke u njedarca, dok je Grku oči zasjenila, pa pozivlje Starinu Novaka: „Pobratime, Starino
Sremac, Stevan - ZONA ZAMFIROVA
mi sedi na sandalija, gospodar mi pije ljuta raćija; gospodar mi zbori, Cveta ga dvori, gospodar se smije, Cveta se vije! Čorbadži-Zamfir je čuo i znao za tu pesmu; nije se ni ljutio na nju.