Петковић, Новица - СЛОВЕНСКЕ ПЧЕЛЕ У ГРАЧАНИЦИ
и самим тим универзалније транспоновање таквога стања треба са читаоцем да се успостави комуникација коју цео наш природнојезички систем изнутра подржава и оправдава, која резонира у његовим сликовним, гласовним и значењским залихама.
Као да је управо ова област намењена поетскоме обликовању, а по страни остају сви они основни елементи који творе природнојезички систем као комуникациони, моделативни систем једне културе и као њена врло значајна, колективна меморија.
Међутим, песници овде покушавају да се користе „музиком“ коју природнојезички систем меморише као, парадоксално речено, своју властиту унутарњу организацију; Зоран Мишић би рекао да кохерентна
стиха (његова ритмичкомелодијска страна) тежи да се сведе на активиране и обликоване ритмове и интонације које природнојезички систем, као наша колективна меморија, памти.