Ћопић, Бранко - Башта сљезове боје
ма чекај . . . — Не чекај, вала, више ни трена — настави захуктали интендант. — Молим, кукам, пријетим, богорадим, у сваке окрећем. Више ме овај народ и не зове Сакан, сви ме вабе Џакан.
— Остаде тога доста, а шта се ту могло. Пао сам и сам с ногу, једва се вучем. Остало ми је само да молим, зовем, пријетим, али је све то слабо помагало. — Па си данас дошао да се подсјетиш на оне дане, а? — Дошао да видим, да потражим.