Лесковац, Младен - СТАРИЈА СРПСКА ПОЕЗИЈА
Сви се мени ругају и хулу сви кажу: „Ето наша робиња!“ — а бреме налажу. Серпске моје границе и земље ридајут что храбри ми витези туд не пројезжајут. Разорени градови сви пусти већ стали, куле бојне српске све и дворови пали.
“ Окрестнаја мјеста жалосно ридајут Гледајући доми всја опустошени, в њих же њест живушчих. Торжишчнаја мјеста ни во что же стали, Њест бо приходјашчих,
Предјели ридајут Серпскији преславни Что не пројежајут Воини всехвални: Гради разорени Вси опустошени, — Како да не плачу!