Десница, Владан - Прољећа Ивана Галеба
пребива у угловима усница и који без починка моделира на лицу обасјаности и засјенице, осмијех час пун заборава, без јучерашњице, час осјенчан неким прадавним, још прије рођења наталоженим умором.
И радосно, зазивљем тог новог човјека, слободног као копиле, без јучерашњице, без наслијеђених терета. Јер превише се наумовало, превише се начувствовало у том старом свијету.
— Треба се отрести повијести, треба покопати прошлост. Смрт се зачиње и гнијезди у устајалим климама јучерашњице. Голема прошлост зна каткад да прождре и сутрашњицу, као гладна куја младунчад.