Petković, Novica - Dva srpska romana (studije o Seobama i Nečistoj krvi)
gospoža Dafina pri useljenju, i drugi put kad su iz studenog Dunava izvukli gotovo onesveslog Aranđela i uneli ga u Dafininu odaju „kroz jauk i plač i lepršanje golubova”.
Tako s kraja na kraj Seoba teče poneka mutna, ustajala reka, a to čitaoca stalno vraća na sen (i kob) Dafininu. U trećoj glavi, da navedemo primer, Aranđelova senka - i ovaj put kao mimogred - dolazi u dodir s Dafinom i asocira
Sluge ga otud izvlače i - „sveg ulepljenog blatom što mu je curilo sa očiju, iz ušiju, iz nosa” - unose ga u Dafininu odaju, i tako on dospeva u njenu ložnicu pred kobnu preljubu.
A već kada onesveslog Aranđela izvuku iz iste reke, u kojoj se zamalo nije udavio, i unesu ga u Dafininu ložnicu, senke svuda oko njih iskrsavaju, uz neprestani šum vode pod prozorom: „Plamen žiška sa peći, osvetljavao je
u romanu postao samo pozadina na kojoj u krupnome planu vidimo istaknute tri ljudske sudbine - Vukovu pre svega, zatim Dafininu, pa onda Aranđelovu - i veći broj sitnih, epizodičnih.