Сремац, Стеван - ЛИМУНАЦИЈА У СЕЛУ
А мен’ ми за зборење лако, тол’ко за писање мука! А ја да измислим и да кажем, па да ми даде бог твоју учевност, господине, — хе, хе!
Сремац, Стеван - ЗОНА ЗАМФИРОВА
— Их, — гракнуше неке — што је брљиво! Неје те ни срам! Пи, какво зборење! Иди си дом! Несрећо бећарска!... Дом да си идеш! — повикаше и скочише све на њу. — Кој те је зваја?!... ’Ај’ си дом!..
Еснафска жена, па каква си је!... Кад ћеш си, мори, Доке, црна Доке, ете, памет да спечалиш! Тој ли је зборење? Неје те ни срам оди овој чупе?
— Ешеку ниједан! А што ми не збориш?!... — Што да ти зборим? — пита је Мане. — Оно да ми збориш што си је за зборење! — Е, што си је за зборење? — Ја што сам ти? Тетка ли сам ти, што ли сам?! Што си ћутиш како нèмâк? Род смо си...
!... — Што да ти зборим? — пита је Мане. — Оно да ми збориш што си је за зборење! — Е, што си је за зборење? — Ја што сам ти? Тетка ли сам ти, што ли сам?! Што си ћутиш како нèмâк? Род смо си...
— Такој те искам! И татко ти такав беше! — Теке... тетко, молим те... — вели јој Мане и диже прст — зборење за тој ич да нема!... да се не чује ништо... — Ех, што да се не чује? Лошо ли је, па да се кута у кучине?!
— заврши одсечно и одлучно тетка Таска, па се окрете још више од тетка Доке. — Мори, разбирам си ја, Таске, твоје зборење! — вели јој Дока, а пребацила ногу преко ноге, па бећарски пушта густе димове. — Разбирам си, убаво разбирам.