Сремац, Стеван - ЗОНА ЗАМФИРОВА
Ама, ласно за тој! Ни татко ми Ђорђија неје се оженија сас алал, демек, оди нанини стареји, веће сас зор; уграбија, демек, што си милуваше... И ја ћу такој напрајим... Сал ако ти искаш, — ласно за све! Ја си имам голему роднину...
Па како гу је уграбија? нитујем ги па ја. — „Па, зборе си, аџија не беше гу туј, а они знали за тој, па Мане си дође лепо с кочије и с
— Море, какој ће му па саг тој бидне? Чаршија збори да гу је Манулаћ уграбија, — па саг, бива ли ја да гу украднем?... Кујунџија сам, ама... „носено злато“... бива ли?...